[Review] Geschreven door RutgerK op 2003-11-11 04:52:41

De introductie van Mario Kart 64

De Mario Kart serie gaat al een poosje mee. Vanaf de release van het eerste deel in 1992 verzorgt de reeks keer op keer weer toppers die het het waard maken een N console te kopen. GameQube kijkt terug naar een game die voor vele uren aan multiplayer plezier heeft gezorgd: MarioKart 64. De game Super Mario Kart, die toentertijd voor de SNES uitkwam, luidde een geheel nieuw tijdperk in voor het racing genre en bracht met het "fun kart" idee een ontzettende populariteit met zich mee. Andere developers wouden met de hype meeliften, maar geen daarvan slaagde daar zo in als Nintendo dat deed. Het succes mocht uiteraard ook voor Nintendo niet onvervolgd blijven en dus kwamen ze met een 64 bits versie. Tot 4 spelers konden genieten van de geniaalheid van de game, die een prima singleplayer en vooral een geweldige multiplayer had.

Fun for One! De singleplayer was nagenoeg hetzelfde als die van de SNES versie. Er viel te kiezen uit 4 verschillende cups, die op 3 verschillende moeilijkheidsgraden gespeeld konden worden. Hierin nam je het op tegen 7 computer gestuurde tegenstanders en speelde je in competitie verband tegen elkaar als je probeerde de cup te winnen. Om dit doel te bereiken kon je gebruik maken van verschillende items, die over de baan in “item blocks” waren verspreid en zo door jou opgepakt konden worden. Deze items kon je vervolgens gebruiken om jezelf een onoverwinnelijke status te geven of om de tegenstander te hinderen. De originele wapens uit het eerste deel werden wederom gebruikt, en er werden wat nieuwe items toegevoegd. Zo was er nu een blauw gespiked schildje die, onderweg alles vernietigend, net zolang door bleef gaan totdat hij de leider in de race te pakken had. De mode voor een speler was even leuk als frustrerend. De races waren geweldig spannend tot het eind, maar om daarvoor te zorgen speelde Nintendo een beetje vals. Zodra jij voor stond leken de achterlopers een extra boost te krijgen zodat ze je altijd weer inhaalden, zodat je nooit een voorsprong op kon bouwen. Dit kon nog wel eens voor verschrikkelijke ergernissen zorgen als je bijvoorbeeld de hele race voorstond, waarna je de afgrond in de laatste lap een bezoekje gaf en zo alsnog de race verloor. De game was duidelijk een versnelling voor het slijtage proces van je controller, met de vele meters die het door de lucht ging als er weer eens onterecht werd verloren. Vreemd was dat, hoe ergerlijk de game ook kon zijn, het altijd nog weer opgepakt werd, dankzij de ontzettend hoge verslavingsfactor.
Zoals eerder gezegd is het sterkste punt van de game zonder meer de multiplayer. Tientallen uren hebben mijn vrienden en ik aan deze game versleten. Het maakt niet uit hoe vaak je het gespeeld hebt, met een paar vrienden, wat bier en een grote zak chips kan er nog lang plezier beleefd worden aan de game. De enige reden waardoor ik stopte de game te spelen, was de komst van de GameCube, waardoor ik mijn N64 aan de kant moest schuiven.

De muliplayer en conclusie

Tijdvreter De multiplayer bood niet al te veel speelmodi, je kon namelijk enkel kiezen uit de battle mode en de race mode. De battle mode wordt tot de dag van vandaag nog steeds beschouwd als een van de beste multiplayer games ooit. Een zeer makkelijke formule: men neemt een kart, 3 ballonnen en heel veel dodelijke items die je kan gebruiken om elkaar in de haren te vliegen, stopt dat in een pan en husselt dat door elkaar. Zo simpel als het hier geschreven staat is het in werkelijkheid ook, elke speler begint met 3 mooie ballonnetjes om z’n kart, symboliserend voor levens. Vervolgens race je zo snel mogelijk naar het meest dichtstbijzijnde “item blok” om een wapen te pakken en die tegen je tegenstanders te gebruiken. Daarbij gaat er elke keer dat jij(of je tegenstander) geraakt wordt door een item een ballon(of een leven) weg. Zijn je ballonnen op, dan ben je af en wint je tegenstander. Hoewel er maar 4 arena’s beschikbaar waren zorgde ook deze mode voor een lange tijd van plezier.

De racemode verschilde afhankelijk van het aantal spelers waar je mee speelde. Als je met z’n tweeën speelde had je nog de mogelijkheid om met 6 computergestuurde tegenstanders de strijd aan te gaan in de cups die je ook speelt in de singleplayer. Speel je echter met 3 man of meer, dan zal je het met alleen menselijke vijanden moeten doen, wat eigenlijk nog veel leuker is. Deze mode is mijn favoriete mode uit het hele spel; geen hinderlijk vals spelende tegenstanders, alleen de tracks die jij het leukst vindt en natuurlijk de vernedering op het gezicht van je vrienden als je ze vlak voor de finish nog even stof laat happen.
Colorfull! De graphics waren precies zoals je ze verwacht van een Mario game: vrolijk en kleurvol. Tracks als Bowsers Castle waren een waar genot om naar te kijken, en ook Rainbow Road was een waar kunstwerk. Grafisch was de game opgebouwd met een mix van polygonen en sprites, maar Nintendo verwerkte dat prima. Zo waren de characters pre-gerenderde sprites en bestonden de omgevingen uit polygonen, maar hadden de omgevingen toch effect op de karter. Zo kreeg je een blauwe kleur als je in het ijskoude water viel en werd je een stuk donkerder zodra je een tunnel of iets dergelijks in reed. Catchy! Net als de graphics, was ook de sound weer van Mario niveau. Pakkende deuntjes op de achtergrond en grappige geluidseffecten en one-liners van de verschillende characters maakten dit een aspect dat ook als je de game niet speelde in je hoofd bleven hangen. Zelfs de karts klonken echt als motor aangedreven voertuigen, maar hadden toch meer weg van een stel op hol geslagen elektrische zagen.
Conclusie De game is zonder meer een klassieker wiens naam over vele jaren nog bekend zal zijn. Het niveau van de voorganger voor de SNES werd niet gehaald, maar toch heeft Nintendo voor een zeer vermakelijke game gezorgd, die onderhand al in veel verschillende huishoudens ligt.

N1 Score: 9

+

-

Gekoppelde games

Mario Kart 64 (Nintendo GameCube)