[Review] Geschreven door Paul S op 2002-12-19 00:08:11

StarFox Adventures

Mijn verwachtingen van Star Fox Adventures zijn hoog. En dat is niet voor niks. Alle plaatjes en alle filmpjes die we hebben gezien van de game zijn prachtig. Daarnaast zijn ook de meningen uit de Verenigde Staten erg positief. En als het nog niet genoeg is, is Rare, de developer van Star Fox Adventures, ook een van de beste ontwikkelaars op deze aardbol. De graphics zijn goed en de gameplay lijkt op die van Zelda, het kan dus bijna niet fout gaan. En de game waar de meeste van de elementen van geleend zijn, heeft ook de meest toepasselijke naam om het project te omschrijven. The Legend of Dinosaur Planet Ruim 3 jaar geleden is Rare begonnen aan deze game. Als Nintendo64 bezitter keek ik dan ook reikhalzend uit naar deze game. Want sinds de eerste lading screens en info, kon het in mijn ogen niet verkeerd gaan met dit spel. De graphics waren erg goed (nog niemand had van next-gen consoles gehoord) en de gameplay werd bestempeld als Zelda-achtig… en daar lustte ik wel pap van. Maar… om de Lord of the Rings te quoten (de film, niet het boek): “Some things, that should not have been forgotten, where lost. History became legend, legend became myth.” En na anderhalf jaar zonder info, werd de game aangekondigd als GameCube game… zonder enige screen. Want die zouden pas (na enkele hardnekkige geruchten dat de game ondergedompeld werd in een Star Fox saus) een half jaar later komen. Deze zelfde ogen, die enkele jaren daarvoor nog lagen te kwijlen over de N64 screens, waren plotseling niet meer zo onder de indruk. De consoles hadden ze verwend en de kale omgevingen, de lelijke textures, weinig geometrie, en de (volgens bepaalde sites) onstabiele framerate, maakte nog maar weinig indruk op m’n ogen. Tot dat… …een half jaar later de nieuwe screens arriveerde, van de game zoals wij die nu kennen, en ik mijn kin van de grond kon rapen. Wat een graphics, h*ly &@%# ! En de screens gaven ook veel weg over de gameplay, die nog meer op Zelda leunde dan ik eerst verwachte. Zeker de controles leken erg op Zelda, met de mogelijkheid om items aan je knoppen te koppelen. Dit kwam wel goed, dacht ik toen. En er is een game die grafisch alle andere consoles het nakijken gaf. Want de vacht op de karakters, de nieuwe textures, de licht effecten en de mooie nieuwe karakter modellen waren schitterend. En dat zijn ze nog steeds… Gameplay Je maakt een nieuwe save game aan en je begint je avontuur. In eerste instantie speel je niet eens Fox, maar Krystal, een vrouwelijke blauwe vos met een probleem. Ze wordt achtervolgd door General Scales, de boosdoener in dit spel. Na een kort filmpje begint de actie. In een Captain Skyhawk (Rare, NES)-achtig tafereel, of natuurlijk StarFox/Lylat Wars (Nintendo, SNES/N64)-achtig tafereel voor de wat jongere gamers, moet je op een schip schieten. Nadat de hele achterkant aan diggelen is geschoten, land je op het schip (logisch hè?). Hier worden de controlles uitgelegd. Deze zijn eigenlijk best simpel, maar in het begin komt het misschien allemaal wat verwarrend over. A is de algemene actie knop en R laat je je schild gebruiken (voor Fox). L regelt het camera gebeuren en met door een rukje aan de joystick te geven beweegt je karakter zich soepel door de spel wereld heen. Met Z kun je door de ogen van het karakter kijken en de D-pad wordt gebruikt om je map/radar aan te passen. De C-knop bevat al je items (hier is niet een apart scherm voor, zoals bij Zelda), door C-links en C-rechts te gebruiken kun je het menu kiezen, terwijl C-omhoog en C-omlaag items selecteren. Een item gebruiken doe je door op A te drukken, het menu sluiten gaat met B. Ook kun je aan de Y-knop een item of actie toekennen à la Zelda. Waarom men dit ook niet voor de X-knop heeft gedaan is mij onduidelijk, want daarmee doe je alleen een lullige en zeer onbruikbare koprol. Al snel gaat het fout voor Crystal en neemt de held Fox McCloud ons scherm in beslag. Dat het een eld is, is niet af te lezen, want Fox zit rustig te chillen op zijn uiterst comfortabele Space-Massage-Vibratie stoel. Het StarFox team heeft zo weinig te doen dat Falco al op is gestapt. Plotseling verschijnt er een hologram van General Pepper en deze verteld hun nieuwe missie. En het avontuur begint voor Fox. Na een korte vlucht, waarbij enkele erg schele vijanden om zeep worden geholpen, land Fox in het pittoreske ThornTail Hollow. Het staaltje grafische pracht dat Rare op het scherm weet te zetten komt hier zeer goed naar voren (daarover later meer), maar het is eerst zaak om de missie af te ronden. Deze missie is op het eerste gezicht een hele andere dan die van Krystal, maar al gauw kruisen ze elkaar en zit Fox opgescheept met de taak om 2 verschillende “voorwerpen” te zoeken. En daar begint de langdradige gameplay. Je bent in SFA namelijk constant bezig met het zoeken van een voorwerp, het afleveren van een voorwerp en weer het zoeken van een voorwerp en het afleveren daarvan. De puzzels die je op moet lossen maken hieraan wel wat goed, maar de meeste zijn niet zo goed uitgewerkt als had mogen hopen. De meest originele gameplay momenten zijn nog wel de vlieg missies of de race gedeelten, maar de vliegmissies missen de dynamiek die ze in de Lylat Wars hadden en de race gedeeltes worden soms zonder enige duidelijk doel in het spel gebracht en dat is jammer. Ook is er de mogelijkheid om op dino’s te rijden, maar ook deze mogelijkheden worden meestal gedegradeerd tot mini-games waarin je wortels moet verzamelen om te kunnen blijven rijden. Maar daar komt nog wel Tricky bij. Deze side-kick, die zoveel mogelijk achter je aan huppelt, is wel een waardevolle toevoeging aan het geheel. Tricky kan namelijk naar schatten graven, vuur spugen en zelfs spelen met een bal (wow!). En je snapt wel dat deze mogelijkheden je natuurlijk verder helpen in de game (op het spelen met die bal na dan). Het is niet zo dat hij je mogelijkheden geeft die niet mogelijk waren geweest zonder (ik bedoel, had Fox een schepje gegeven en hij zou ook kunnen graven), maar het draagt wel bij aan de gehele dino stijl. De meeste dino’s in de game zijn namelijk niet slecht, mocht je het nog niet weten. Oh, ja en voor ik het vergeet, Tricky is net Goku van Dragon Ball Z, hij doet niks op lege maag. Gelukkig zijn er genoeg paddestoelen te vinden die Tricky lust. Het is een noodzakelijke actie om hem steeds te voeren, maar het is nooit zo dat je zonder paddestoelen komt te zitten. Fox zelf kan trouwens ook vechten, dit doet hij met de staf die Krystal heeft laten vallen toen ze achtervolgt werd. Het vechten beperkt zich niet tot het rammen op de A-knop, want je kunt ook combo’s maken. Na een paar rake slagen kun je, terwijl je op A blijft drukken, combo’s maken door de positie van de joystick te variëren. Het is alleen jammer dat die combo’s niet meer schade aanrichten dan de standaard aanval, maar ze zien er wel mooi uit. Zelda is niet de enige game waar StarFox Adventures mij aan deed denken. Die andere game is Jet Force Gemini. Niet alleen de introductie van Fox is hetzelfde, de hele algemene structuur van de game is ook hetzelfde! Je kunt namelijk niet echt spreken van werelden, maar meer een lange weg die is uitgestippeld binnen één wereld. Het hele spel is een route van A naar B, terwijl bij Zelda meer een open structuur is. Je hebt ook constant het gevoel dat je die route aan het lopen bent, want bijna nergens nodigt het spel uit tot verder onderzoek. Een reden daarvan is dat het SFA ook erg actie gericht is. Er zijn bijna geen dorpjes te bekennen die in Zelda zo leuk waren om in rond te lopen. Ook het hebben van één shop (die trouwens zo leeg is gekocht) op één centraal punt vind ik jammer, het binnen komen van een nieuwe shop in een nieuw dropje (in Zelda) gaf je vaak nieuwe mogelijkheden ergens anders in de game. Al met al vond ik de game eigenlijk een beetje saai, het spelen gaat soepel, maar je weet vaak allang waar de klepel hangt alleen je moet eerst een serie saaie handelingen uitvoeren voordat de klok gaat luiden. Het spel is trouwens wel groot en je bent zeker een uur of 20-30 bezich voordat je hem hebt uitgespeeld. Graphics Hier is maar een woord voor: geweldig! Dit zijn de mooiste real-time graphics die ik ooit heb gezien op een console. Het beste voorbeeld van een mooie omgeveing is ThornTail Hollow. Het water (dat alles eronder vervormd), het realtime gras, de dino’s die hun ding doen en wuivende bloemen in de wind, het is allemaal super mooi weergegeven. En ook de karakters zijn mooi, karteltjes zijn moeilijk te bekennen, maar details zijn er volop. Karakters met een vacht hebben ook echt een vacht, dankzij een real-time-fur systeem. Je kunt echt ieder haartje zien! Ook tijdens het spelen. De animaties zijn ook mooi, maar dit is vooral in het spel, want tijdens de cut-scenes kwam de animatie houteriger over dan tijdens het spel. Ach ja, misschien zijn we verwend door games als MGS2. Het licht en de schaduwen zijn ook al héél mooi. In de meeste gebieden overheerst een bepaalde tint, en die wordt ook op je karakters geworpen. En val je bijvoorbeeld in een grot om je (zoveelste) power-up voor je staf te halen dan valt de schaduw van het licht boven Fox op zijn lichaam precies zoals het in het echt zo gebeuren. Ook de schaduwen van de karaters zelf zijn mooi, maar soms is er een karteltje te vinden. De geometrie van sommige gebieden is wel wat aan de lage kant, zeker in vergelijking met de karakters, maar de textures maken veel goed. Hoewel de resolutie af en toe wat aan de lage kant is, zijn ze wel allemaal van uitstekende kwaliteit. Daar komt nog eens bij dat sommige van de real-time effecten zoals heat-distortion en de schaduwen erg veel goedmaken. De framerate is redelijk stabiel, maar valt soms wat terug (zonder enige reden). Dit is gelukkig niet storend. Sound Het beste geluid in een game ooit. Hier kan ik heel kort over zijn, maar dat doe ik niet. Je moet het eigenlijk zelf horen, maar ik proberen te beschrijven waarom deze game zo’n goede sound heeft. Ten eerste de muziek. De dynamische muziek. Als je Fox namelijk van gebied naar gebied verplaatst, verandert de muziek namelijk een klein beetje. Dit gebeurd ook als Fox zich in een andere situatie bevind (met een gevecht geef je wel het minst subtiele voorbeeld natuurlijk). De kwaliteit van de muziek is erg hoog. In ThornTail Hollow wordt deze bijvoorbeeld ondersteund door zang, en in andere gebieden gebeurd dit ook. Soms is het gewoon alsof je naar de Lion King zit te kijken (zonder Elton John of Gordon). Mij gok is dat de composers dezelfde waren als die van Jet Force Gemini, die nu niet meer de in mijn boekje staat voor beste muziek in een game. Daarnaast moet het natuurlijk niet onvermeld blijven dat er volop gebruik is gemaakt van voice-overs. Niet ieder stukje tekst is vertaald naar een stem, want soms krijg je echt alleen maar ondertiteling, maar iedere hoofdpersoon heeft een stem. Hoewel de lipsync niet helemaal klopt vind ik het totaal pakketje dat Rare biedt qua geluid perfect. Conclusie Star Fox zal geen miskoop zijn, maar ik had er meer van verwacht. Het is Zelda waarbij het onderzoeken heeft plaats gemaakt voor actie waarbij terugkijken niet nodig is en dat vind ik jammer. Ik had verwacht dagen rond te dolen in een fantasie wereld en ieder geheim eruit te halen dat erin zat, maar zelfs de geheimen die er waren, waren niet leuk genoeg om ze te halen. De hoofdmoot van de game is goed te verteren, maar je bent blij als het einde van de game inzicht komt. Mijn zintuigen werden op hun wenken bedient, maar mijn gevoel was niet helemaal tevreden. Het spel is niet slecht, maar het is ook niet de topper geworden waarop ik had gehoopt. En tja, Rare krijgt geen herkansing op de GameCube, laten we maar eens kijken wat ze er op de Xbox van maken. Wij wensen Rare veel succes met hun huidige games, maar voor Nintendo is het Rare verhaal nu definitief afgesloten. Vaarwel Rare… jullie hebben ons enkele mooie games gegeven.

N1 Score: 8.4

+

-

Gekoppelde games

Star Fox Adventures (Nintendo GameCube)