[Review] Geschreven door Redactie op 2003-06-27 22:12:52

Conflict: Desert Storm

Aangezien de gebeurtenissen van Bush’s ongegronde Desert Storm 2: the Empire Strikes Back nog steeds vers in ons geheugen staan geprent, zullen veel mensen deze game verkeerd opvatten. Het is niet een spel dat je ouders gauw voor je zullen kopen, vooral niet als ze zo makkelijk geshockeerd zijn als de mijne. Het is eigenlijk ook een beetje raar om een level te spelen, terwijl wat je doet misschien wel eens een paar dagen geleden zou kunnen zijn gebeurd. Toch is het spel een van de enige militaire spellen in de steeds groter wordende catalogus van GameCube games, wat het op zich al iets speciaals maakt en daarom moeten we de toepasselijkheid van de omstandigheden maar even vergeten. In Conflict draait het allemaal om spannende vuurgevechten in de eindeloze woestijnen en geruïneerde steden van Irak tijdens de onofficiële oorlog tussen de VS en Irak in 1990/1991. Je bestuurt meestal eigenhandig een groepje van vier SAS of Delta Force soldaten, die je door zo’n 15 missies moet leiden, gebruik makend van hun verschillende kwaliteiten. Je zult te maken krijgen met veel verschillende soorten missies, zoals reddingsoperaties, sabotagemissies en valstrikken leggen. Misschien zegt de titel je al wat. Het spel is namelijk ook al voor PS2 en Xbox verschenen. Nu moet je niet gelijk gaan huilen van “Niet alweer zo’n slechte port!!”, want Pivotal Games is EA niet: ze hebben enkele aanpassingen gemaakt die de spelervaring verlichten, zoals de broodnodige restart-functie toevoegen, een multiplayer erbij, enkele shortcuts voor snelle toegang tot nodige wapens en een makkelijker richtsysteem. Geen gewone port dus… [url="http://gameqube.nl/files_backup/02.jpg"][img]"http://gameqube.nl/files_backup/02.jpg" height="300" width="400" height="130" width="200"[/img][/url] Het spel begint goed: een setje hulpvaardige traininglevels, waarbij je de alles leert wat je aanvankelijk nodig zult hebben als je eenmaal de woestijn betreedt. Dit soort traininglevels zijn we meer gewend van PC, dus het is goed om te zien dat Pivotal Games deze niet heeft opgegeven in de GameCube versie of heeft verplaatst met enkele hulpboodschappen die je ingame ziet. Alles past: van de commanderende stem van de drillinspecteurs tot het trainingsparcours dat je moet doorkruisen; alles heeft dat militaire gevoel dat je verwacht van zo een game. Je merkt al gauw dat de besturing wat aanpassing vergt, maar je krijgt hem gauw genoeg onder de knie. De soldaat die jij bestuurt beweegt met de analoge stick terwijl je de C-stick gebruikt om de camera om hem heen draaien en te richten, een beetje zoals een shietspel. Dit schietspel-effect wordt nog eens versterkt doordat je met de L-knop in first-person mode kunt overgaan, waarin je preciezer kunt mikken. Je schiet met R, selecteert diverse wapens en items met X, je bukt of kruipt met B en de A knop is de algemene actieknop, die je laat herladen, instappen, gebruiken, oppakken en dat soort dingen. Om je verschillende teamleden orders te geven maak je gebruik van de D-pad, waarmee je niet alleen zelf in de huid van de gewenste soldaat kunt stappen, maar ook specifieke commando’s kunt geven. De D-pad wordt tevens gebruikt om van wapens en items te veranderen wanneer je eenmaal het menu met X hebt geopend. Klinkt niet bepaald fijntjes, maar deze lay-out maakt goed gebruik van de GameCube controller en voelt eenmaal in het spel goed aan en de fouten zijn uiteindelijk te overzien: practice makes perfect, nietwaar? [url="http://gameqube.nl/files_backup/conflict_desert_storm6b.jpg"][img]"http://gameqube.nl/files_backup/conflict_desert_storm6b.jpg" height="300" width="400" height="130" width="200"[/img][/url] In Conflict draait het allemaal om teamplay. Je leidt je ploegje dus door allerlei setting met verschillende objectieven die je moet volbrengen om Bush en zijn maten blij te houden. Omdat je hier de rol inneemt van verschillende Special Forces-leden, doe je eens wat anders dan ‘doodgewone’ invasies en bestormingen: je probeert regelmatig zo stilletjes mogelijk achter vijandelijke linies te glippen om bijvoorbeeld een radarstation te saboteren, zodat de gewone infanterie later het echte vuile werk kan opknappen. Om je objectieven te behalen moet je je een weg banen langs allemaal Irakezen en hun basissen. Hiervoor moet je de voordelen van elk lid van je groep, bestaande uit een sluipschutter, een explosieven-expert, een specialist van zware wapens en een ploegleider, goed kennen en daar ook gebruik van maken. Het is vaak niet gewenst om de boel wild krijsend te bestormen terwijl je overal kogels heen schiet en rondstampt. Hoewel je teamleden over een goede AI beschikken en vaak precies reageren zoals verwacht, is het een goed idee om eerst de omgeving te verkennen en vervolgens zelf een tactische beslissing te nemen. Zo kun je bijvoorbeeld fantastisch gebruik maken van de omgevingen waardoor je je zult verplaatsen: overal is er wel een heuveltje of een struikje waar iemand zich achter kan verschuilen om het tij van een gevecht in jou voordeel te laten keren. Neem bijvoorbeeld deze situatie: je spot in de verte een grote groep Irakezen, die je beter niet frontaal aan kunt vallen, omdat je dan gevangen komt te zitten in een nauw dal. Wat je kunt doen: laat je sniper van een afstand wat Irakezen doorzeven om de rest het nauwe dal in te lokken. Vervolgens maakt de beste sluipschutter zich uit de voeten terwijl de mannen met de zwaardere wapens de uitgang van het dal als valstrik opstellen. Weg Irakezen… Of je kunt toch die frontale bestorming proberen, in ware Rambo-style. Of je kunt de vijand lokken door een rondtrekkende schapenherder bang te maken, die vervolgens hulp gaat halen bij de Irakese soldaten(de schapen die je vaak door de woestijn ziet lopen zijn trouwens echt cool. En je kunt ze neerschieten!). Zo zijn er nog veel meer mogelijkheden, die allemaal verschillende effecten hebben. Dit is misschien wat frustrerend, want het kan leiden tot vervelende trial-and-error gameplay, waarbij je steeds weer opnieuw wat uitprobeert. In dit opzicht is het save-systeem ook niet helemaal perfect. Het spel laat je per level tweemaal saven, op welke van de drie moeilijkheidsgraden dan ook. Omdat je als first timer in een level niet weet hoe lang die gaat duren, zul je misschien al na een redelijk pittig stukje saven, terwijl daarna een minutenlange kruiptocht volgt. De frustratie wordt nog meer benadrukt doordat het een hele tijd duurt voordat je weer aan de slag kunt vanaf je laatste savepunt, omdat de laadtijden toch redelijk lang zijn. En als je aderen net pompen met adrenaline, wil je niets anders dan snel weer aan de slag. Beter was een restart-checkpoint systeem geweest, dat bij bepaalde behaalde objectieven het spel voor je saved. Toch is het niet te erg: als je geen verwoede perfectionist bent, die ALLES precies wil hebben zoals hij het heeft uitgedacht, kun je eventuele missertjes overzien. De tactische gameplay blijft er spannend en bied jou een wereld vol vrijheid, waar je naar jouw wil gebruik van kan maken. Op de hoogste moeilijkheidsgraad is het dan ook vitaal dat je alle goede plekken kent en daar ook hartstochtelijk gebruik van maakt. Je moet altijd op je hoede zijn, want als je niet precies weet wat er zal gebeuren kan alles je verassen. En daarmee bedoel ik dus niet alleen Irakese voetsoldaten die vaak blindelings op je afstormen, maar ook tanks, afweergeschut, helikopters en trucks vol met soldaten. Hiermee maken je explosieven en zware wapenexperts korte metten mee, want met een goedgeplaatste raket of lading C4 kun je wel wat aan. Maar ook hier kun je niet zomaar te werk gaan. Hoewel je in de loop van de missie vaak wel wat extra munitie en dat soort goodies vindt, heb je voor specialere wapens zoals bazooka’s niet veel om af te vuren. Slim is het, om een tank dan in de achterzijde te raken, waarna hij na een klap ontploft. Kun je die extra munitie later op een cluster vijanden uitproberen. Dit raken van de achterzijde van een tank kun je ook weer op meerdere manieren bereiken: laat bijvoorbeeld een van je mannetjes als decoy werken, die de tank weglokt zodat je goed verstopte bazookaman achter zijn heuveltje vandaan komt en de tank te grazen neemt. [url="http://gameqube.nl/files_backup/screen08.jpg"][img]"http://gameqube.nl/files_backup/screen08.jpg" height="300" width="400" height="130" width="200"[/img][/url] Het is heerlijk om eindelijk eens een game te zien op onze goede ouwe paarse (of zwarte, wat je maar wilt) doos te zien, waar je je niet hoeft te wijden aan een bepaald terrein. Er is een constante mengeling tussen keuze en noodzaak, die je kunt vormen hoe je zelf wilt. Je bent dus niet altijd gebonden aan stealth of juist harde actie, beiden zijn gewoon wapens in je arsenaal, met je hersens als belangrijkste middel van succes. Graphics – 7.5 Nogal matig – de levels zijn groot en open, de personages bewegen redelijk realistisch, maar alles is best kaal en ongedetailleerd. Dat is natuurlijk te verwachten met de setting, maar toch is er naast enkele levels die zich s’-nachts of in steden afspelen niet veel verandering van dat eindeloze beige van de woestijn en zijn zandstormen. Het is allemaal wat kartelig en low-res. Ook wat minder mooi zijn de gele strepen die elke afgevuurde kogel achtervolgen, gelukkig het enige echt lelijke maar hulpvolle effect in Conflict. De graphics zijn genoegend en hebben veel atmosfeer, maar niet veel meer. Maar de geiten zijn wel erg leuk… Sound – 8.1 Goede, realistische soundeffects. Alle verwachtte salvo-, ontploffing-, voetstap-, geiten-, motor- en pijnkreetgeluiden vallen goed op hun plaats. De muziek is de standaard militaire drumsolo fanfare, niet echt boeiend maar houdt de spanning er nog meer in. Over het algemeen erg goed. Gameplay – 8.5 Spannend en eigenzinnig, alles heeft meerdere oplossingen en behalve de objectieven en overleven is niets verplicht. Af en toe wat trail-and-error, maar dat maakt je al gauw niets meer uit. Leuke objectieven, spannende teamplay en slim bedachte levels maken een mooi pakketje, enigszins belemmerd door de besturing. Afronding – 7.4 Strak militair sfeertje, allemaal precieze voertuigen, wapens en data, leuke en hulpvaardige tutorial, makkelijk begaanbare menu’s, atmosferische geiten, kille woestijnen: alles leeft en ademt militaire sim! De af en toe irritante besturing, slechte vijandige AI en het niet-al-te-beste savesysteem halen de score wat naar beneden… Levensduur – 8.7 15 pittige levels, waar je niet gauw klaar mee bent. 3 verschillende moeilijkheidsgraden(hoewel je het niet op Easy moet zetten, dat haalt alle pret eruit), per level een speciale medaille te behalen, soldaten die zich per level verder ontwikkelen en uren multiplayerpret. Deze blijft nog wel eventjes in je GameCube genesteld. Multiplayer – 8.9 Hoewel er alleen een co-operative mode beschikbaar is, is deze zo mogelijk leuker dan de singleplayer. Er gaat niets boven samen met een vriend die het spel redelijk beheerst een goed plan te bedenken en dat dan samen succesvol uit te voeren. Tevens het enige spel op de Kubus waar middenin een level pauzeren om te overleggen niet irritant is…gewoon f*cking veel fun. Deze optie is ook erg mooi aangebracht. In de eerste missie bijvoorbeeld moet player 1 een teamlid redden. In multiplayer is player 2 het gevangene teamlid dat player 1 moet redden. Dit soort leuke details(zoals de geiten!)maken het spel extra spannend. Totaal – 8.6 Ja, er zijn fouten. Ja, het is niet zo mooi. Ja, het is soms saai om lange wandelingen te maken. Maar ondanks dit alles is Conflict: Desert Storm een prachtig staaltje war-sim, dat geen enkele militaire fan gemist mag hebben. Als dit je ding is, haal hem in huis, samen met wat vrienden, je zult niet teleurgesteld worden. Pivotal Games mag trots zijn dat ze zo’n spannend genre hebben durven introduceren aan de GameCube, samen met het ondergewardeerde geitenras, en ik hoop hier meer van te zien. THIS MEANS WAR!